به گزارش گردشگرآنلاین از مراغه، غار هامپوئیل که در میان مردم محلی به «غار کبوتر» معروف است، در ۱۵ کیلومتر جنوب شرقی مراغه و در حوالی روستای «گشایش» این شهرستان واقع شده و جذابیت هایش، آن را به تفرجگاهی برای مسافران، گردشگران و نیز محلی مناسب و بکر برای برگزاری مسابقات و دوره های غارنوردی در سطح ملی و بین المللی تبدیل کرده است.
این اثر طبیعی در دامنه کوهی صخره ای، زیبایی های بسیاری را در دل خاموش و خسته خود نهاده تا عشق دوستداران طبیعت را در قلب عمیق و بزرگ خود احساس کرده و آن را در اعماق وجود خود به یادگار نگاه دارد.
«هامپا کهول» ، «هامبا کهول» ،«هامپوئیل» ، «هنگ کهول» ، «هامپو هول» ، «همپوهول» از دیگر نام های این غار است که ریشه در زبان سانسکریت دارد.
اهمیت غار هامپوئیل به دلیل وجود چاه‌های عمیقی است که به‌صورت تنوره‌های سنگی و تالارهای بزرگ دیده می‌شود و آن را اثری مجذوب‌کننده برای غارشناسان، محققان و کوهنوردانی کرده که همه‌ساله برای بازدید از آن به این منطقه سفر می‌کنند.
بر اساس اظهارات دانشمندان و غارشناسان برجسته داخلی و خارجی این غار ازجمله مهم‌ترین و جالب‌ترین غارهای خاکستری جهان است که نظیرش در چند ایالت آمریکا وجود دارد و احتمال می‌رود تحقیقات زمین‌شناسی و بررسی‌های علمی در آینده زوایای روشنی از پیشینه، منشأ و اسرار آن روشن سازد.
غار هامپوئیل
این جاذبه طبیعی را می‌توان به جرت کهن‌ترین غار ایران و دومین غار جهان ازنظر قدمت دانست که در زمره ظرفیت‌های گردشگری و حتی ورزش غارنوردی کشور و خطه آذربایجان دانست.
در ابتداى ورود به غار، کتیبه‌اى به زبان روسى دیده مى‌شود که تاریخ آن مربوط به سال ۱۹۲۵ میلادى است. در ابتدای ورودی غار میدان بزرگی وجود دارد که سقف آن لانه کبوتران است. پس از تونل کم ارتفاعی که در سمت راست قرار دارد، میدان نسبتاً بزرگ دیگری نیز وجود دارد. در سمت شمالی و شمال شرقی میدان دوم، چهار حفره و فرورفتگی گود به چشم می‌خورد که نشان‌دهنده وجود چهار حلقه چاه است که ارتفاع این چاه‌ها بدین قرار است: چاه یک ۱۵ متر، چاه دو ۳۷ متر، چاه سه ۱۵ متر، چاه چهار ۲۳ متر است که چاه‌های ۱ و ۲ در پائین به هم متصل و به همان‌جا محدودند.
ولی چاه‌های ۳ و ۴ در عین اتصال به هم در زیر امتداد دارند. در این میدان صخره‌های بزرگی دیده می‌شود که تا خردادماه به دلیل ریزش آب‌های زیرزمینی سطح آن‌ها لغزنده بوده و عبور از آن‌ها احتیاط زیادی را می‌طلبد. سپس این میدان بزرگ به اتاق‌های بزرگ و درنهایت به تونل‌های باریکی ختم می‌شود. در سقف اتاق‌ها زمانی صدها خفاش به حال آویزان دیده می‌شدند که با هماهنگی خاصی به‌طور موزون در نوسان بودند ولی حال به علت رفت‌وآمد‌های زیاد داخل غار جایی برای خفاشان نمانده و کم‌کم جای خودشان را به انسان‌ها دادند و خودشان در دل تاریکی‌های چاه‌ها کم شدند.
در این غار تالارهای و معابر جالب وجود دارند که هرکدام با اسمی توسط غارنوردان تبریز و مراغه‌ای نام‌گذاری شده که به‌طور مثال می‌توان به تالار غمگین، تالار معبد، چاه و تالار خفاش، تالار آینه، حوض کوثر، پیست اسکی، چاه داوود و … اشاره کرد. همه‌ساله تغییرات زیادی در داخل غار اتفاق می‌افتد. تغییرات عمده میدان اول و دوم ازنظر زمین‌شناسی پیدایش خاکستر است که گاهی تا قوزک پا و حتی تا زانو می‌رسد. داخل چاه‌های متعدد غار، دو سفره آب وجود دارد که یکی به علت ریزش از بین رفته، ولی در چاه دیگر آب وجود دارد و صدای جریان آن از بالا به گوش می‌رسد. در اطراف چاه‌ها و دیواره‌ها و سقف میدان دوم رسوبات آهکی ، مناظر جالب‌توجه و زیبایی به وجود آورده است.
غار کبوتر
هوای غار بسیار مرطوب است و در انتهای آن به‌خصوص در کنار چاه سوم و چهارم هوای کافی وجود ندارد و برای رسیدن به کنار چاه‌های غار، بدون تجهیزات کافی مانند طناب، نورافکن، وسایل ایمنی، کپسول هوا و راهنما امکان‌پذیر نیست.
به گفته محققین و غارنوردانی که تابه‌حال توانسته‌اند از چاه‌های مخوفی که به گفته خودشان چاه اولی از بالا به ترتیب با عمق ۱۲ متر و دومی به عمق ۶۰ متر و سومی به عمق ۱۰۰متر را پشت سر گذاشته و به تالار آیینه راه یابند، تالاری که وقتی به سقفش نور می‌افتد مثل آیینه نور را منعکس می‌سازد و وقتی از آن‌هم پا را فراتر می‌گذاری به چشمه زلالی مارسی که خروجی آب هنوز بر کسی مشخص نیست و کشفیات غارنوردان در اینجا خاتمه می‌یابد.
به گفته غارنوردانی که دل را به دریازده و تاتوان داشتند به جلو حرکت کرده و بدون لحظه‌ای استراحت توانسته‌اند این مسیر را در عرض ۹ ساعت راهپیمایی کنند.
منبع: فارس
