به گزارش گردشگرآنلاین، قابلیت تردد و جابه‌جایی‌های شهری یعنی طراحی جاده‌ها، قطارها، متروها، مسیرهای دوچرخه‌سواری و پیاده‌روها به‌گونه‌ای که بیشترین تعداد افراد بتوانند با وجود آن راحت به مقصد خود برسند. رهبران جوامع امروزی به‌خوبی می‌دانند که بهبود قابلیت تردد برای افرادی ازجمله توان‌خواهان، کهن‌سالان، حومه‌نشینان، سالمندان روستایی و صاحبان درآمدهای پایین که کم‌ترین جابه‌جایی را دارند، منجر به داشتن زندگی بهتر برای همه می‌شود.
قابلیت تردد در شهرها
حفظ قابلیت تردد مردم در شهرها یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی به‌شمار می‌رود که امروزه شهرها با آن روبه‌رو هستند. تحقیقات نشان می‌دهد که در جاده‌هایی با سطح بالایی از قابلیت تردد، پیشرفت کلی در رفاه و شمولیت اجتماعی وجود دارد. قابلیت تردد تنها به‌معنای داشتن جاده‌ها، قطارها، متروها، مسیرهای دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی بیشتر نیست، بلکه به این معناست که این بخش‌ها به‌نحوی طراحی شود که بیشترین تعداد افراد بتوانند مطابق با ترجیحات شخصی به‌راحتی از طریق آن جابه‌جا شوند و به مقاصد مورد نظر خود برسند.
به‌عبارت دیگر، صرف‌نظر از ناتوانی‌های جسمی یا شناختی، کهولت سن یا وضعیت اجتماعی-اقتصادی، کیفیت زندگی در هر جامعه ارتباط زیادی با توانایی هر فرد برای رسیدن به مقاصدی هم‌چون محل کار، مراکز خرید، آموزشی، سلامتی، فرهنگی و مواردی از این قبیل دارد. تاکنون تنها چند شهر در دنیا موفق شده‌اند تعدادی از مکان‌های خود را با بهره‌گیری از بهترین شیوه‌های موجود در نوآوری و تجربه مشتری برای طراحی و ارائه قابلیت تردد مورد نیاز جوامع مناسب‌سازی کنند.
تأثیر قابلیت تردد بر شمولیت اجتماعی
محققان طی مطالعه‌ای درباره تأثیر قابلیت تردد بر شمولیت اجتماعی در سراسر جهان، سه نقطه مختلف جهان را مورد بررسی قرار دادند که از کهن‌الگوهای رایج تردد در شهرهای امروزی پیروی می‌کنند. این سه شهر شامل برلین به‌عنوان یک شهر فشرده چند مرکزی که در آن هر منطقه فضای خاص خود را دارد، شیکاگو به‌عنوان یک منطقه شهری با محوریت ماشین و متمرکز بر هسته شهری و پکن به عنوان کلان‌شهری دارای تراکم بالا و وسعتی دو برابر دو شهر دیگر است. هر سه شهر دارای نقاط ضعف تردد از جمله محله‌های منزوی و ازدحام شدید ترافیک هستند و در تلاش برای حل این مشکلات با موفقیت‌ها و شکست‌هایی مواجه شده‌اند.
بررسی دقیق سیستم‌های حمل‌ونقل این سه کلان‌شهر دربردارنده نکات بسیاری بود که می‌توان آن‌ها را در پنج اصل کلیدی خلاصه کرد. با رعایت آن‌ها نیز جابه‌جایی شهری برای همه سطوح یک جامعه آسان می‌شود. در ادامه با این اصول آشنا می‌شویم.
قرار گرفتن شمولیت اجتماعی در اولویت طراحی حمل‌ونقل
طراحی سیستم حمل‌ونقل شهری مستلزم در نظر گرفتن شرایطی برای حمایت از کل افراد جامعه شامل افراد دارای معلولیت جسمی یا ذهنی، غیربومی‌زبانان منطقه، افراد با پیشینه‌های اجتماعی-اقتصادی پایین، سالمندان و مهاجران باشد و شامل برنامه‌هایی برای هماهنگی خدمات‌رسانی آسان به همه آن‌ها می‌شود.
توجه هم‌زمان به عرضه و تقاضا
تمرکز بر برابری نژادی، شمولیت اجتماعی و مشارکت جامعه در طراحی سیستم حمل‌نقل شهری بسیار اهمیت دارد. همکاری ساکنان محله‌ها و طراحان حمل‌ونقل برای تبادل‌نظر، جذب سرمایه‌گذار و دریافت کمک‌های مالی با تلاش برای بهبود طراحی‌ها در راستای ایمن‌تر و جذاب‌تر کردن ایستگاه‌های شهری بسیار قابل توجه است. این نوع تلاش‌ها برای بهبود حمل‌ونقل ضروری است و در کنار عرضه، تقاضا نیز را نیز مدنظر قرار می‌دهد که دلیل مردم برای استفاده از گزینه‌های حمل‌ونقلی جدید محسوب می‌شود.
ابتکاراتی برای جایگزینی حمل‌ونقل شخصی با عمومی
خودروهای شخصی منجر به ازدحام ترافیک می‌شود و حمل‌ونقل عمومی اغلب شامل برنامه‌های نامناسب و جابه‌جایی‌های متعدد است. هیچ‌یک از این موارد محبوب نیست و تعداد فزاینده‌ای از شهرها در حال یافتن جایگزین‌های نوآورانه برای آن‌ها هستند. استفاده از صندلی‌های قابل رزرو قطار، راه‌اندازی سیستم‌های شاتل محلی، بهره‌گیری از حمل‌ونقل عمومی تقاضامحور و قابل فراخوانی با گوشی‌های همراه و توسعه ایستگاه‌های دوچرخه، از جمله راهکارهای نوآورانه شهرهای جهان برای مقابله با مشکلات مذکور است که تأثیر قابل‌توجهی بر قابلیت تردد دارد زیرا به شهروندان اجازه می‌دهد بدون نیاز به مالکیت وسیله نقلیه شخصی به‌راحتی در شهر تردد کنند.
استفاده از نظرات جامعه
طراحی سیستم حمل‌ونقل زمانی بهتر می‌شود که رهبران جامعه و ساکنان محلی در آن همکاری داشته باشند. یک سیستم ضعیف، خسته‌کننده است و عاملی برای دوری از حمل‌ونقل عمومی به‌شمار می‌رود. استفاده از نظرات عموم مردم و سنجش پیشنهادهای آن‌ها، همچنین تقویت طرح‌های موجود با استفاده از نظرسنجی‌های جامعه و متناسب با الگوهای استفاده موجود نظیر کار و تحصیل در شیفت‌های صبح و عصر در این زمینه بسیار اهمیت دارد.
اجرای طرح‌های آزمایشی تردد و جابه‌جایی‌های شهری
پیاده‌سازی هر طرحی مستلزم اجرای آن در حجم کوچک، جمع‌آوری داده‌ها و حصول اطمینان از مثبت بودن تأثیرات آن پیش از افزایش مقیاس استفاده است. این اقدام در صنعت به‌عنوان “حداقل زیرساخت قابل دوام” شناخته می‌شود؛ نسخه‌ای که امکان سنجش چگونگی استقبال عموم از آن پیشنهاد را در دنیای واقعی نشان می‌دهد. با حداقل زیرساخت‌های قابل دوام، می‌توان بدون سرمایه‌گذاری نتایج موفقی را به‌طور عمده ایجاد کرد.
تاثیر شمولیت اجتماعی بر بهبود جابه‌جایی‌های شهری
منبع: ایمنا
