به گزارش گردشگرآنلاین، ابراهیم جلیلی بیان کرد: بافت قالی چارچنگ روستای کسب و ننج به علت رنگ بندی خاص منطقه، ویژگی های نقوش فرش و سایر ویژگی های منحصربفرد خود به عنوان چهاردهمین میراث ناملموس ملی شهرستان به ثبت رسید.
وی ادامه داد: همچنین فن تهیه آش سنتی ماسوای روستای علی آباد دمق در فهرست میراث ناملموس کشور به عنوان پانزدهمین میراث ناملموس ملی شهرستان به ثبت رسید.
جلیلی خاطرنشان کرد: آش ماسوا ترکیبی از چغندر و قمری، گوشت گوسفند، نخود، لوبیا، عدس و برنج است و برای مزه از کشک و ماست و برای تزئین آن از کاغذ جیله یا همان گل پر و نعنا داغ و پیاز استفاده می شود.
آش ماسوا شباهت زیادی به آش رشته دارد و با نخود، بلغور گندم، پیاز، کشک سابیده غلیظ، سبزی (اسفناج، گشنیز، تره، جعفری)، روغن، نمک، فلفل قرمز و زردچوبه درست شده و معمولا با نعنا داغ یا پونه خشک تزئین می‌شود. در طبخ این آش از حبوبات دیگر مانند لوبیا سفید نیز می‌توان استفاده کرد.
آش محلی ماسوا در شهر دزفول در استان خوزستان و شهر بروجرد در استان لرستان، طرفداران زیادی دارد و تقریبا به شکلی یکسان طبخ می‌شود. «ماسوا» در زبان محلی به معنی «ماست با» است و «با» در اینجا به‌معنای «آش» است و از آنجا که در گویش کردی و لری، حرف «ب» در بیشتر مواقع «و» تلفظ می‌شود، این واژه از «ماست با» تبدیل به «ماست وا» شده است. حرف «ت» نیز به مرور زمان حذف شده است و در نتیجه نام این آش به «ماسوا» تبدیل شد.
به گزارش گردشگر آنلاین، قالیهای ملایر در میان قطعات مرغوب همدان جای دارند. شایان توجه است که قالی های ملایر در شمال غرب این ناحیه، (پیرمیشین)، تهیه می شوند. کیفیت قطعات قدیمی این ناحیه قابل مقایسه با قالیهای سنه می باشند. تعداد کمی از قطعات بسیار مرغوب «میشین ملایری» همچنان به بازار عرضه می شوند.
ثبت ملی “بافت قالی چارچنگ” و “آش ماسوا” در ملایر
