به گزارش گردشگرآنلاین، علیرضا خزائلی روز چهارشنبه با اعلام این خبر افزود:این چهار اثر ناملموس شامل مهارت بافت قلاب سنگ، آیین سماق چینی، مهارت تهیه گله ترشی و رسم الخط عماد الکتاب هستند.
این مسوول گفت: این نامه در راستای اجرای ماده ۱ از قانون تشکیل سازمان میراث‌فرهنگی و گردشگری مصوب سال ۱۳۸۲ و مواد ۱۱ و ۱۲ از قانون الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین‌المللی حفظ میراث‌فرهنگی ناملموس مصوب سال ۱۳۸۴ و مواد ۲ و ۳ آیین‌نامه اجرایی قانون مذکور مصوب ۱۳۸۷/۱۱/۶ هیأت وزیران و با رعایت مقررات آیین‌نامه اجرایی مذکور ارسال شده است.
خزائلی اظهار داشت: در این نامه به موجب قوانین مذکور مراتب ثبت ملی «مهارت و بافت قلاب سنگ(قلاق سنگ)» به شماره ۲۵۳۲، «رسم الخط عماد الکتاب» به شماره ۲۵۳۳، «آیین سماق چینی روستای زناسوج الموت غربی» به شماره ۲۵۳۴، «مهارت تهیه گله ترشی روستای نیاق» به شماره ۲۵۳۵ ابلاغ شده و بر هرگونه اقدام که موجب حفظ و احیای این میراث شود، تاکید شده است.
میراث فرهنگی ناملموس به تولیدات و فرایندهای فرهنگی گفته می‌شود که با گذشت زمان و از نسل‌های پیشین باقی مانده‌اند. بخشی از دارایی‌های فرهنگی، محصولاتی ملموس مانند ساختمان‌ها یا کارهای هنری هستند. با این حال بخش‌های زیادی از فرهنگ به‌شکل ناملموس است مانند ترانه، موسیقی، رقص، درام، توانمندی، آشپزی، هنر صنایع دستی و جشنواره‌های گوناگون. اینها شکل‌هایی از فرهنگ به‌شمار می‌روند که که قابل ثبت و ضبط هستند ولی ملموس نبوده و قابلیت ذخیره در محل فیزیکی مانند موزه را ندارند ولی از طریق ابزارها و وسایلی که در آن‌ها به‌کار رفته‌اند قابل تجربه‌کردن هستند. این وسایل فرهنگی توسط سازمان ملل متحد گنجینه‌های بشری نامیده شده‌است.
میراث فرهنگی ناملموس (انگلیسی: Intangible cultural heritage) توسط یونسکو به عنوان همتای میراث جهانی یونسکو ترویج می‌شود و تمرکز عمده آن بر جنبه‌های ناملموس فرهنگ است. یونسکو در سال ۲۰۰۱ با انجام تحقیقی در میان کشورها و سازمان‌های مردم‌نهاد تلاش کرد تا توافق آنان برای ارائه تعریفی از میراث ناملموس و بستن پیمان‌نامه‌ای در این زمینه را به دست آورد که نتیجه آن کنوانسیون پاسداری از میراث فرهنگی ناملموس بود که در سال ۲۰۰۳ به تصویب رسید.
منبع: ایرنا
