به گزارش گردشگرآنلاین از خوزستان، هانی خادم اضافه کرد: اگر بر روی دهانه‌های پل صیحه که در خاک مدفون شده‌اند حفاری و مرمتی انجام شود به زیبایی‌های پل افزوده شده و کارکرد اصلی پل برای ما شناخته می‌شود.
او با بیان اینکه معماری این پل تاریخی بی‌نظیر است خاطرنشان کرد: احیای پل صیحه می‌تواند فرصت مناسبی برای رونق گردشگری این شهرستان باشد اما متاسفانه تاکنون اعتباری تخصیص نیافته است.
سرپرست اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی اندیمشک با اشاره به اینکه این اثر در سال ۸۲ مرمت و سامان‌دهی شد و با تاکید بر اینکه اداره میراث فرهنگی اندیمشک برای مرمت و احیای مجدد این پل به اعتبار نیاز دارد خاطرنشان کرد: بعد از یک بار مرمت انجام شده و با گذشت سال‌های زیادی از اولین مرمت هنوز هم عملیات مرمتی روی این پل انجام نشده است.
پل صیحه یا آباره عباس‌خان در هشت کیلومتری جاده‌ی اندیمشک به شوش و در حاشیه شرقی جاده واقع شده است. این پل در سال ۱۳۷۹ شناسایی و خاک‌برداری و مرمت آن از سال ۱۳۸۰ آغاز شد. پل صیحه ۱۲ دهانه دارد و در گذشته کاربری انتقال آب داشته و آب را از رودخانه دز به وسیله کانال به این منطقه می‌آورده است. پس از عبور آب از روی پل زمین‌های کشاورزی آن طرف پل آبیاری می‌شدند. پاهای آب‌روی این پل فقط برای آبیاری زمین‌های کشاورزی به کار می‌آیند و در اصطلاح به آن‌ها آباره گفته می‌شود.
مصالح به‌کار رفته در ساخت این بنا که به دوره صفوی تعلق دارد سنگ، آجر همراه ملات گل، آهک و ساروج است. پی پایه‌های این پل از سنگ، ستون‌ها از آجر و دیواره‌های فوقانی از سنگ هستند. دریچه‌های پل در جهت خلاف جریان آب و هم در جهت موافق آن پیش‌آمدگی‌هایی دارند که در اصطلاح موج‌شکن‌اند. افزایش مقطع طولی پل و سنگین‌تر کردن پایه‌ها برای خنثی‌سازی رانش حاصل از تاق‌های بزرگ، در استحکام پل در مقابل فشارهای شدید آب در هنگام طغیان رودخانه‌ها و هدایت مناسب آب از لحاظ مکانیکی و مهندسی در دوام پل تاثیر بسیاری داشته است.
دهانه‌هایی از «پل صیحه» اندیمشک زیر خروارها خاک
