به گزارش گردشگرآنلاین، سهراب بناوند شنبه ۱۱ تیرماه ۱۴۰۱ با بیان این مطلب گفت: «با ارزیابی انجام شده و حضور کارشناسان میراثفرهنگی در کانونهای زلزله و بررسیهای اولیه از آثار تاریخی در این مناطق مشخص شد، خساراتی در بافت تاریخی لافت شامل: ریزش و ترک خوردگی ۵۰ بادگیر و ریزش گلدسته مسجد جامع اتفاق افتاده است.»
مدیر کل میراثفرهنگی، گردشگری و صنایعدستی هرمزگان افزود: «به دلیل شدت زلزلهها و وقوع پسلرزهها کارشناسان میراثفرهنگی و عوامل یگان حفاظت بهطور مداوم در حال بررسی شرایط هستند و در صورت وصول گزارشی دیگر مبنی بر خسارت به آثار و ابنیه تاریخی اطلاعرسانی خواهد شد.»
سه زمینلرزه به بزرگی ۶.۱ و ۶.۳ ریشتر و چندین پس لرزه بالای ۴ ریشتر بامداد امروز شنبه ۱۱ تیرماه غرب هرمزگان را لرزاند و خساراتی بر جای گذاشت.
یکی از جاذبههای شاخص بافت تاریخی لافت، وجود تعداد زیادی چاه با عمق ۳ تا ۶ متر در روستاست که آب شیرین، شور، گرم یا سرد دارند. بر طبق نظر ساکنان، سازنده این چاهها شخصی به نام خواجه کریم یا خواجه کرم بوده و در گذشته تعداد آنها به نشان روزهای سالهای کبیسه به ۳۶۶ عدد میرسیده است. در روزگاران قدیم در فصول پر بارش، این چاهها پر از آب می شده و ساکنان روستا دَرِ آنها را میپوشاندهاند تا در طول سال هر روز در یکی از آنها را باز و از آب آن استفاده کنند. چاههای تلا در میان مردم از قداست خاصی برخوردارند و بنا بر عقیده آنها، درختان روستا گواهی بر وجود آب شیرین در چاههای تلا هستند و از این چاهها محافظت میکنند.
امروزه تنها ۳۳ عدد از این چاهها باقیمانده است که بر اساس شکل چاه و نوع آب دارای نامهای متفاوتی هستند. برخی از این نامها عبارتاند از:
سردو، لوبنی، درجلایی، دومارون، ستبی(سگی)، ریگی، تلخو، عاشوری، کنتی، کناری، میون طلایی، پا سقی(پاسگی)، لوفراعونی، کمی زیارتی، گروی(گربه)، لو فرانی، لوهنگامی، کربی، لوری کنیزون، بورکی، بورکی، غرابو، زی دل غرابو، دری گوزی
مکان یابی چاههای تلا بسیار هوشمندانه بوده و به گونهای است که پس از بارشهای رگباری آب را در خود حفظ میکنند تا به عنوان تنها منبع آب شیرین مورد استفاده مردم قرار گیرند. تپه مشرف بر این چاهها سطح سنگیِ مرجانی دارد و آب باران را به چاهها هدایت میکند. کف چاهها به لایههای گچی میرسد و به همین دلیل آب را برای مدتی طولانی، سالم و خنک نگه میدارند.
نام اصلی این چاهها، تلاو است که از دو بخش تل و آو تشکیل شده و معنای “آب برگرفته شده از شیب تل (تپه)” میدهد؛ اما بعضی به غلط و شاید به دلیل ارزش بسیار زیاد آب در جزیره به این چاهها عنوان چاههای طلا را دادهاند. کارشناسان قدمت این چاهها را مربوط به تاریخ پیش از اسلام و دوره هخامنشی یا ساسانی میدانند. نام این چاهها از تاریخ ۲۷ دی ۱۳۷۷ با شماره ثبت ۲۱۹۵ در فهرست آثار ملی ایران قرار دارد.